ஒரு கதை சொல்லும் பாடம்

நண்பர்களுக்கு வணக்கம். இன்று நாம் ஒரு கதையின் மூலம் ஒரு படிப்பினையை உணர்ந்து கொள்ளப்போகிறோம். கதை என்றால் சொந்தமாக சிந்தித்து எழுதிய கதை இல்லை அப்படி நான் சொந்தமாக சிந்தித்து எழுதினாலும் அதை நீங்கள் கதையாக ஏற்றுக் கொண்டாலே பெரிது. இதில் படிப்பினையை எங்கிருந்து பெறுவது. சரி கதைக்கு வருவோம் அந்த கதை அக்பர் பீர்பால் கதை தான்.

கதை
ஒருநாள் அக்பர் அவை கூடியிருந்தது. வழக்கம் போல் அமைச்சர் பீர்பால், சேனாதிபதிகள், சிப்பாய்கள் என அனைவரும் கூடியிருக்கின்றனர். அப்போழுது அக்பர் திடீரென்று கோபப்பட்டு அருகில் நிற்கும் பீர்பால் கண்ணத்தில் ஓங்கி அறைந்து விடுகிறார். பீர்பாலுக்கு மன்னர் செய்கையால் ஒன்றும் புரியவில்லை. இருப்பினும் மன்னரைத் திரும்ப அடிக்க இயலாது அல்லவா! தனது சமயோசித புத்தியால் பக்கத்திலிருக்கும் சேனாதிபதிக்கு ஒரு அறை விடுகிறார் பீர்பால்.

இப்போது சேனாதிபதி அக்பர் பீர்பாலை எதற்காக அடித்தார் என்பதே நமக்கு விளங்கவில்லை. அதற்குள் பீர்பால் நம்மை அடித்து விட்டாரே பீர்பால் செய்தால் காரணத்தோடு தான் செய்வார் என்று எண்ணி பக்கத்திலிருக்கும் சிப்பாய்க்கு விடுகிறார் ஒரு அறை. இப்போது சிப்பாய் அதே குழப்பத்துடன் அருகில் இருக்கும் மற்றொரு சிப்பாயை அறைகிறார். அதற்கு பின்னர் மூன்று நாள் கழித்து மன்னர் அந்தபுரத்திற்கு செல்கிறார். அவரைக் கண்டதும் அரசி ஓடோடி வந்து கண்ணத்தில் விடுகிறார் ஒரு அறை. மன்னனுக்கு ஒரே கோபம். கோபமென்றால் மூக்கின் உச்சிக்கு போகிறது ஏன் என்னை அறைந்தாய் என்று கடும்கோபத்துடன் கேட்கிறார்.

அதற்கு அரசி நீங்கள் மூன்று நாள்களுக்கு முன்பு ஆரம்பித்து வைத்தது தான் நீங்கள் பீர்பாலை அடித்துள்ளீர்கள் அவர் சேனாதிபதியை, சேனாதிபதி சிப்பாயை, சிப்பாய் அவரது நண்பரை, நண்பர் அவர் மனைவியை இப்படியே தொடர்ந்தது இந்த விளையாட்டு. எனது தோழி என்னை அறைந்தாள். நான் யாரை உரிமையுடன் அறைய முடியும் அதான் நான் உங்களை அறைந்தேன். பொசுக்கின்று மூக்கின் மேல் கோபம் வருகிறதே என்றாள். அப்போது தான் பீர்பாலின் புத்திக்கூர்மை அரசனுக்கு புரிந்தது.

பாடம்
இதிலிருந்து நாம் தெரிந்து கொள்ளும் படிப்பினை என்னவென்றால் பொறுப்பினை மற்றவர்களுக்கு தட்டி விட்டால் அது தான் நமக்கே தான் திரும்ப வரும். பள்ளிச் சிறுவர்களிடம் பார்த்திருக்கலாம் ஒரு பேப்பரைச் சுருட்டி பக்கத்தில் இருப்பவனிடம் தூக்கி எறிவான் அவன் அவனுக்கு பக்கத்தில் என இப்படியே தொடர்ந்து இறுதியில் பேப்பரை சுருட்டிப் போட்டவனிடமே வந்து விடும் அப்படி தான் நமது பொறுப்புகளும்.

நமது பொறுப்புகளுக்கு அடுத்தவரை அணுகி நிற்கக் கூடாது. பொறுப்பினை கடத்துவர்களாக நாம் இருந்து வருகிறோம். சாப்பிட்ட தட்டை எடுப்பது நமது பொறுப்பு ஆனால் நாம் எடுப்பதில்லையே அன்னையோ, மனைவியோ எடுக்கிறார்கள் நமது பொறுப்பு இப்பொழுது தட்டிவிடப் பட்டிருக்கிறது. வீட்டில் நடக்கும் அன்றாட செயல்கள் கூட தன்னை விட வயதில் இளையவர்கள் இருந்தால் அவர்களின் தலையில் நமது பொறுப்பும் சேர்த்து கட்டிவிடப்படுகிறதே!

ஒரு செயலின் காரணமாக ஏற்படும் நன்மைக்கு மட்டுமே நாம் பொறுப்பெடுத்துக் கொள்கிறோம். அதுவே எதிர்மறை விளைவு என்றால் அது சரியில்லை, அவர் சரியில்லை, நேரம் சரியில்லை என்று எதாவது நொண்டி சாக்கு சொல்லி தப்பித்துக் கொள்கிறோம். அதற்கு நாம் தான் பொறுப்பு என்பதை உணரவில்லை/ உணர்ந்தாலும் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. நமது பொறுப்பினைச் சரியாக உணர்ந்து செய்யாமல் எதாவது எதிர்மறை விளைவு என்றால் கடவுளே எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்குதுனு புலம்புவதில் என்ன பயன் இருக்கப் போகிறது?. எந்த சூழ்நிலையிலும் சரி எந்த நொடியிலும் நமது பொறுப்பிலிருந்து விலகாமல்/ அடுத்துவர்களுக்கு கடத்தாமல் செவ்வனே செய்து வந்தால் வாழ்க்கையில் வசந்தம் வராது. வசந்தமே வாழ்க்கையாக இருக்கும்.

பொறுப்பு என்பதை ஒரு வட்டத்திற்குள் நிறுத்தி விட முடியாது. அதன் அளவு மிகப்பெரியது. தன், தன் வீடு, சமூகம் என எல்லா தரப்பிலும் நமது பொறுப்புகள் பரந்து கிடக்கின்றன. அவற்றைக் கையில் எடுத்து பொறுப்போடு செயல்பட்டால் அன்பான, அமைதியான வாழ்க்கையை வாழ்ந்து காட்டலாம். என்ன நண்பர்களே அழுது அழுது பெத்தாலும் நான் தான் பெக்க வேண்டும் என்று கிராமத்து  பழமொழி காதில் விழுகிறதா! அதை பொறுப்போடு உணர்ந்து செயல்படுங்கள். நன்றி..

கீழுள்ள திரட்டிகளில் ஓட்டளித்தும், சமூக தளங்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... நன்றி...!