உண்மையில் உலகம் மட்டும் தான் சுருங்கி விட்டதா?

இருபது, முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பு ஒரு கற்பிணி பெண்ணுக்கு இடுப்புவலி வந்து விட்டால் வண்டியைக் கட்டுங்கடா பிள்ளையை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லனும் எனும் குரலை கேட்டிருக்கலாம். மாட்டு வண்டி கட்டிகிட்டு நெடுதூரம் பயணம் செய்து தனக்கு தேவையான பொருட்களை எல்லாம் வாங்கி திரும்பும் கிராமத்துவாசிகளைப் பார்த்திருக்கிலாம். ஆனால் இன்று தெருவின் அடுத்த முனைக்கு செல்வதனாலும் இருசக்கர வாகனம் இல்லாமல் எழுந்திருப்பது இல்லை.

அது போலவே தன் வீட்டில் நடக்கும் சுப நிகழ்ச்சிகளாக இருந்தாலும் சரி துக்க நிகழ்வாக இருந்தாலும் உறவினர்களுக்கு தகவல் தெரிவிக்க வேண்டுமானால் ஒரு ஆளைப் பிடித்து அவர் கையில் குறிப்பிட்ட ஒரு தொகையைக் கொடுத்து ஒவ்வொரு ஊராக சொல்லி வர சொல்வார்கள்.

இன்று அப்படியில்லை மாப்ள நான் மச்சான் பேசுகிறேன். பெரிசு இப்பவோ அப்பவோனு இழுத்துக் கிட்டு கிடக்குது முடிஞ்சதும் போன் பண்றேன் என்று முன் தகவல் தெரிவிக்கும் அளவிற்கு முன்னேறி இருக்கிறது. இதற்கெல்லாம் என்ன காரணம்! புதிய கண்டுபிடிப்புகளும் தொலைதொடர்பு சாதனங்களின் வளர்ச்சியே!

தொலைத்தொடர்பு, பயணநேரம் இவற்றை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டால் உலகம் சுருங்கி விட்டது என்பது உண்மை. ஆனால் கணவனும் மனைவியும் அருகருகே நடந்து போகிறார்கள் அவன் யாருடனோ தன் செல்பேசியில் பேசிக்கொண்டு; அவள் வேறு யாரிடமோ பேசிக்கொண்டு! கை தொடும் தூரத்தில் இருந்தாலும் அவர்கள் நெருக்கமாக இல்லையே!

வீட்டுக்கு விருந்தாளி வருகிறார். அவருடன் இன்முகத்துடன் பேச எங்கே நேரம் இருக்கிறது தொலைக்காட்சியில் கிரிக்கெட்டைப் பார்த்துக் கொண்டு நாம் ஆஸ்திரேலியாவில் இருக்கிறோம். பூகோள ரீதியாக ஒருவருக்கொருவர் நெருக்கமாக வந்து விட்டாலும் அனுபவ ரீதியாக மனிதர்களுக்கு இடையிலான தொலைவு கூடி விட்டது. இப்படியே சென்றால் திருமணங்கள் கூட கீழ்கண்டவாறு நடக்கலாம்.

சார்பதிவாளர் முன் அந்த காதலர்கள் நிற்கிறார்கள். வரும் 17ந் தேதி பதிவுத் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்புகிறோம் என்கிறார்கள்! சார்பதிவாளர் அவர்களைப் பற்றிய விவரங்களைப் பதிவு செய்து கொண்டார். 17ந் தேதி மின்னஞ்சலில் நிரப்பட்ட விண்ணப்பம் அனுப்புகிறேன். ஆளுக்கொரு சங்கேத எண் தருகிறேன். உங்கள் இருப்பிடத்திலிருந்து அந்த எண்ணை நிரப்பி எனக்கு திருப்பி அனுப்பினால் போதும், நேரில் வர வேண்டிய அவசியம் இல்லை. திருமணம் பதிவாகி விடும்.

திருமணநாள் அவன் அவளுக்கு போன் செய்தான். விண்ணப்பம் வந்தது. நான் பூர்த்தி செய்து உன் மின்னஞ்சலுக்கு அனுப்பியுள்ளேன். முகூர்த்த நேரம் முடிவதற்குள் உன் எண்ணையும் நிரப்பி சார்பதிவாளர் அலுவலகத்திற்கு அனுப்பி விடு! நினைப்பதற்கு கற்பனையாக வேண்டுமானால் இருக்கலாம். ஆனால் இப்படி நடந்தாலும் ஆச்சரியம் இல்லை.

தகவல் தொடர்பு சாதனங்களைக் குறை சொல்லவில்லை. ஆனாலும் முன்னெப்பொழுதும் இல்லாத தனிமை உணர்வு நம்மை ஆட்கொண்டிருக்கிறதே. வீட்டில் எல்லோரும் சுப நிகழ்ச்சிகளுக்கு ஒரு வாரம் சென்று வருவதாக கூறினால் கூட நான் வரவில்லை இணையம் முன்பு உட்கார்ந்தால் எனக்கும் எதுவும் தேவையில்லை எனும் உணர்வு இளைய தலைமுறைகளிடம் ஏற்பட்டுள்ளதை மறுக்க முடியவில்லை.

முன்பெல்லாம் வக்கிர புத்திக்காரர்கள், வஞ்சக எண்ணம் கொண்டவர்கள், கொலைக்காரர்கள், தீயதையே நினைப்பவர்கள் இவர்களையெல்லாம் நான் வீட்டுக்குள் அனுமதிக்க மாட்டோம். வளரும் குழந்தைகள் கண்களில் அவர்கள் பட்டுவிடக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தோம். இன்று தொலைக்காட்சி பெட்டியின் வழியாக அவர்கள் அத்தனை பேரும் நம் வீட்டு நடு அறையில் குழந்தைகள் மத்தியில் எந்நேரமும் குடித்தனம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இதை விஞ்ஞான தந்த வளர்ச்சி என்பதை ஏற்றுக்கொள்ள மனம் அனுமதிக்கவில்லை.

உலகம் சுருங்கியதால் மற்ற தேசத்து கலாச்சாரங்களை அவசரமாக இறக்குமதி செய்து விட்டு திணறிக் கொண்டிருக்கும் இளைஞர்களையும் இந்திய பொருளாதாரத்தையும் காண முடிகிறதல்லாவா!

தன் பக்கத்து வீட்டுடன் பரிவோடு நடந்து கொள்ளாதவனுக்கு பேஸ்புக்கில் ஆயிரம் நண்பர்கள் இருந்து என்ன பயன்! முன்பெல்லாம் தனிமையில் இருக்கும் போது தன்னைப் பற்றிய சிந்தனையும், தனது வருங்கால திட்டம் பற்றிய எண்ணங்கள் ஓடும். அப்படிபட்ட தருணங்களில் கற்பனை திறனும் சிந்திக்கும் ஆற்றலும் நிறைந்து இருப்பதை காணமுடியும்.

ஆனால் இன்று ஒரு நிமிடம் தனியாக இருந்தாலும் எடுடா செல்போனை எனும் நிலை தான். இப்போது ஒரு தனியார் செல்போன் நிறுவனம் விளம்பரம் ஒன்று வருகிறது பார்த்திருப்பீர்கள்.

அவன் என்னிடம் பேச மாட்டியா என்று கேட்பான்? என்ன பேசுறது என்று அவள் கேட்பாள் இப்படியே காலம் கடந்து விடும் அவன் இரவு வணக்கம் சொல்லி விடைக்கொடுக்க முயல்வான். அவளோ கொட்டாவி விட்டுக்கொண்டே காலை வணக்கம் தெரிவிப்பாள். உண்மையான உறவுகளுக்கு நேரம் போவதே தெரியவில்லை என்று குரல் கேட்கும்! இப்படி நேரம் காலம் தெரியாம பேசி தான் புதுபுது உறவுகள் முளைக்கின்றன என்பதை நம்மால் மறுக்க முடியுமா!

எது எப்படியாகினும் இன்றைய தொலைத்தொடர்பு சாதங்களால் பல்வேறு நன்மைகளைப் பெற்றிருக்கிறோம் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. அதே சமயம் அருகில் இருக்கும் அன்பான உறவுகளை மறந்திருக்கிறோம் என்பதும் உண்மை. உலகம் சுருங்கிய போதே நமது அண்டை வீட்டாருடன் நெருங்கி பழகும் அன்பான மனமும் சுருங்கி விட்டதோ என்ற ஐயமும் எழுந்துள்ளது.

மொத்தத்தில் தொலைதூரத்தில் இருப்பவர்கள் அருகில் வந்து விட்டார்கள் அருகில் இருப்பவர்கள் தொலைதூரத்திற்கு சென்று விட்டார்கள். இது பற்றிய கொஞ்சம் விழிப்போடு செயல்பட்டால் எல்லாம் நலமாகும். நன்றி.

கீழுள்ள திரட்டிகளில் ஓட்டளித்தும், சமூக தளங்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... நன்றி...!