அன்றாட செயல்களில் வன்முறை தவிர்ப்போம்

நண்பர்களுக்கு வணக்கம்.

வன்முறை (Violence) என்பதை உலக சுகாதார அமைப்பு கீழ்வருமாறு வரையறை செய்துள்ளது: ஒரு நபர், குழு அல்லது சமூகத்திற்கெதிராக காயம்,மரணம், உளவியல் தீங்கு, வளர்ச்சியின்மை அல்லது இழப்பு ஆகியவற்றை ஏற்படுத்தும்படியாக அல்லது இவை நிகழ அதிகம் வாய்ப்புகளை உருவாக்கும்படியாக, உண்மையாகவோ அல்லது அச்சுறுத்தும்படியாகவோஉடல் வலிமை, அதிகாரத்தை வேண்டுமென்றே பயன்படுத்துவது வன்முறையாகும்

வன்முறை என்றவுடன் ஆயுதம் ஏந்தி அச்சுறுத்தும் செயல்களைப் பற்றி நான் கூற வரவில்லை. இந்த வன்முறை எண்ணம் உதயமாகும் சில நடவடிக்கைகளைத் தவிர்க்கலாம் என்றே உங்கள் அனைவரையும் அழைக்கிறேன். வாருங்கள்.


இன்று எல்லா இடங்களிலுன் வன்முறை அதிகரித்து விட்டது என்று நாம் வருத்தப்படுகிறோம். செய்தித்தாள்களைத் திறந்தால் அவை முழுவதும் கொலை, கொள்ளை போன்ற சம்பவங்களே நிரம்ப உள்ளன.

சமுதாயத்தைப் பற்றி சிந்திக்கும் போது நாமும் அந்த சமுதாயத்தில் அடக்கம் என்பதை மறந்து நாம் ஒரு தனித்தீவாக ஒதுங்கி கொள்கிறோம். வன்முறை என்பது தனியாக நிகழ்வது கிடையாது. நாம் அனைவருமே வன்மத்தை மனதில் தேக்கி வைக்கிறோம்.

உலகத்திலேயே வன்மம் மிகவும் மோசமானது என கூறுவதற்கு காரணம் அது நம் மூலமாகத் தான் வெளிப்பட வேண்டுமென்பதில்லை. நாம் தேக்கி வைத்த வன்மங்கள் இன்னொருவரும் மூலம் இந்த சமுதாயத்தில் வெளிப்பட முடியும். எனவே நாம் ஒவ்வொருவரும் நமது மனதில் ஆழத்தில் கிடக்கும் வன்மத்தை விளைவிக்கும் எண்ணங்களை அடியோடு வேரறுப்போம்.

உயிறற்ற பொருட்களின் மீது கூட நாம் வன்மத்தோடு நடந்து கொள்ளக் கூடாது என்று திரு.வெ.இறையன்பு அவர்கள் கூறுவார்.

சுவரின் மீது எச்சில் துப்புவது கூட ஒரு வன்மம் தான்.

நாற்காலியை வேகமாகத் தூக்கி வீசி அதற்கு வலிக்கும் படி இழுப்பது கூட ஒரு வன்மம் தான்.

புத்தகத்தின் பக்கங்களை மடக்குவது கூட அதைக் கிள்ளுவதற்கு சமமாகும்.
செருப்பை வேகமாகக் கழற்றி எறிவது கூட அதை உதாசினப்படுத்துவதன் பொருள் தான். ஒரு செடியைத் தேவை இல்லாமல் பிடுங்கும் போதும், இலையைத் தேவை இல்லாமல் பறிக்கிற போதும், ஒரு நாயைக் கல்லால் அடிக்கிற போதும் நம் வன்முறையாளராக மாறி விடுகிறோம்.

தூக்கத்தில் இருக்கும் பெரியவர்களைத் தேவை இல்லாமல் எழுப்புவது கூட ஒருவித வன்முறை தான் ஏனெனில் எல்லாக்குழந்தைகளுமே உறங்குகையில் அழகு! எல்லா பெரியவர்களுமே உறங்குகையில் குழந்தைகள்!!

பெற்றோர்களும் ஒரு தவறு செய்கிறோம். தரையில் தவறி விழுந்த குழந்தையை சமாதானப்படுத்த தரையை அடிக்கச் சொல்லிக் கொடுப்பது தான் முதல் வன்முறையின் தொடக்கம்!
முட்டிக்காலில் ரத்தம் வராமல் எந்த குழந்தை வளர முடியும். குழந்தை கீழ விழுந்தால் அது தரை விழுந்தால் வலிக்கும் என்றே சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நீயா நானா திரு. கோபிநாத் அவர்கள் சொல்வார்.

இப்படிச் சின்னச்சின்ன செயல்களின் மூலமாகக் கூட வன்மம் ஊற்றெடுப்பதற்கு வாய்ப்பு இருக்கிறது. அந்த வன்மம் ஒரு நாள் பெருகுகிற பொது அந்த வெள்ளத்தில் நாம் அடித்துச் செல்லப்படுவோம் என்பதைக் கவனத்தில் கொண்டு சிறுசிறு செயல்களில் தலைத்தூக்கும் வன்முறை களைவோம்.

அன்பு என்பதையே அனைவருக்கும் தந்து அதை விதைப்போம் நிச்சயம் ஒரு நாள் நாம் அதையே அறுவடை செய்வோம் எனும் நம்பிக்கை எனக்குண்டு. உங்களுக்கு! நன்றி.

கீழுள்ள திரட்டிகளில் ஓட்டளித்தும், சமூக தளங்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... நன்றி...!