கொலைக்களமாகும் கல்விக் கூடங்கள்

தினகரன் செய்தித்தாளுக்கு திரு. ஆ.ஹரிதாஸ் அவர்கள் எழுதிய கட்டுரையை படிக்கும் போது நமது எதிர்கால தலைமுறை எங்கு சென்று கொண்டிருக்கிறது என்பதை எண்ணிப் பார்க்கையில் சுவாசம் சூடேறியதை உணர முடிந்தது.

அந்த கட்டுரையின் சில வரிகள் உங்கள் பார்வைக்கு:

சென்னையில் தனியார் பள்ளி ஒன்றில் வகுப்பறையில் வைத்து ஆசிரியர் உமா மகேஸ்வரி, ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவர் ஒருவரால் கொல்லப்பட்டார் என்ற சம்பவத்தின் சுவடிகள் கூட ஆறாத நிலையில் மீண்டும் ஓர் அதிர்ச்சி சம்பவம் தூத்துக்குடி மாவட்டம் கீழ வல்லநாட்டில் இன்பேண்ட் ஜீசஸ் பொறியியல் கல்லூரி முதல்வரை மாணவர்கள் மூன்று பேர் சேர்ந்து வெட்டிக் கொலை செய்யப்பட்ட செய்தி நம்மையெல்லாம் அதிர்ச்சியுறச் செய்தது.

இக்கொலையை நாட்டில் நடக்கும் எத்தனையோ கொலைகளில் இதுவும் ஒன்று என நினைத்து புறம் தள்ளிவிட முடியாது.

இந்த கொலைகள் நடந்த இடம், கொலை செய்யப்பட்டவர்கள், கொலையாளிகள் என நாம் பார்க்கும் போது இந்த இரு கொலைகளும் எதிர்கால தலைமுறை எப்படி அமைய போகிறதோ என்ற பதட்டத்தை அனைவரின் உள்ளங்களிலும் ஏற்படுத்தியுள்ளது.

ஏடுகளை சுமந்து செல்ல வேண்டிய கரங்களால் கத்தியும், அரிவாளும் கொண்டு செல்லப்பட்டுரத்த வெறியாட்டம் நடத்தப்பட்டு இருக்கிறது. மாணவர்களின் உணர்ச்சி வசப்படும் தன்மை அவர்களை கொலையாளியாக்கி இருக்கிறது பெற்றோருக்கு அடுத்த படியாக நேசிக்க வேண்டிய குரு ஸ்தானத்தில் உள்ள ஆசிரியர்களை சக மாணவர்களே கொன்று ரத்த வெறியாட்டம் நடத்துவது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது என்று விரிகிறது அவரது கட்டுரை. 

இனி இச்சம்பவங்கள் குறித்த எனது பார்வையை தங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

கொலை செய்தவர்களுக்கு எந்த விதமான தண்டனைகள் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு முக்கியமல்ல அந்த குற்றவாளிகளை இனி இந்த சமூகம் எப்படி பார்க்க போகிறது என்பதே முக்கியம்.  கொலை செய்யும் மனநிலைக்கு எப்படி ஆளானான் என்பதை ஆராய வேண்டும்.

நமது கல்விமுறையில் மாற்றங்கள் வேண்டுமா என்பதை ஆராய்வதற்கான தருணம் வந்து விட்டதாகவே உணருகிறேன். முன்பெல்லாம் விழுமக்கல்வி தனியாகவே ஒரு பாடவேளையாக வரும். இன்று பாடத்துடனே சிறு பகுதியாக வருகிறது. பாடம் நடத்தும் ஆசிரியரும் அதை ஒரு பாடமாக வைத்து விட்டார்கள் என்றெண்ணி நடத்தி விடுகிறார்கள். உண்மையில் அந்த விழுமங்கள் நடத்தப்படுவது அல்ல உணரச் செய்வது. அந்த விழுமங்கள் மாணவர்களின் மனங்களை தட்டு எழுப்புகிறதா என்பது கேள்விக் குறியே!

பண்பாட்டு கல்வி முறையை தொடக்கக் கல்வியிலிருந்தே ஆரம்பிக்க வேண்டும் பிஞ்சு மனங்களில் விழுமங்களை விதைத்து விட்டால் அவன் ஒருபோதும் வன்முறையை நாட மாட்டான்.

கோபதாபங்கள் மற்றும் உணர்ச்சிவசப்படுவதை எப்படி கட்டுப்படுத்துவது என்பதை சிறுவயது முதலே கற்பித்து நல்வழிப்படுத்துவது நமது கடமை. அப்போது தான் அவன் ஒரு பருவம் அடைந்தவுடன் வாழ்க்கை முறைகளை புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஆசிரியர்களும் பெற்றோர்களும் நமக்காக தான் கடினமாக உழைக்கிறார்கள் என்ற உணர்வைக் கொண்டு வந்து விட்டால் அவன் வன்முறையாளனாக மாற மாட்டான் என்ற நம்பிக்கையுள்ளது.

இன்றைய சூழலில் கல்வி வியாபாரமாகி விட்டதால் முக்கியமான படிப்பை எல்லாம் பணம் கொடுத்து சேர்ந்து விடுகிறார்கள். ஆனால் அதற்கேற்ப அவர்களால் படிக்க முடியவில்லை. கல்லூரிகள் ஒரு பக்கம் நெருக்கடி, பெற்றோர்கள் ஒரு பக்கம் நெருக்கடி என்பதால் மாணவர்கள் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகி உச்சக் கட்ட வெறுப்பிற்கு அவர்களை கொண்டு செல்கிறது.

தமது விருப்பத்தை வழுக்கட்டாயமாக பெற்றோர்கள் குழந்தைகளிடம் திணிக்க வேண்டாம் என்பதே பலரின் கருத்தும்.

குழந்தைகளுக்கு சுயமாக சிந்திக்கும் சுதந்தரத்தைக் கொடுங்கள். அவன் முடிவு எடுத்த பின் அதில் ஒரு சில ஆலோசனைகள் கூறுங்கள். அப்போது அவன் பெற்றோர்கள் மீது எரிச்சல் அடைய மாட்டான்.

இன்னும் நிறைய இல்லங்களில் பெற்றோர்கள் குழந்தைகளிடம் பேசுவதே இல்லை, அவன் நடத்தையை கவனிப்பதும் இல்லை. இது போன்ற செயல்கள் மாறினாலே நல்ல குழந்தைகளை உருவாக்க முடியும்.

இன்றைய சூழலில் திரைப்படங்களில், தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளிலும் வன்முறைக் காட்சிகள் பெருகி விட்டன, அதைப் பார்த்தே குழந்தைகள் தவறு செய்வதாக நிறைய கேள்விப் படுகிறோம். ஊடகத்துறைகளும் தங்களது போக்கை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும்.

பள்ளியிலிருந்தே ஒரு மாணவனை தயார்படுத்துவதோடு சகிப்புத் தன்மையையும் சேர்த்து வளர்க்க வேண்டும்.ஒரு மாணவனை சகிப்புத் தன்மையோடு வளர்க்கக் கற்றுக் கொண்டால், நிச்சயம் எதிர்கால சமுதாயம் சிறப்பானதாக அமையும். இதில் மிகப் பெரிய பங்கு ஆசிரியர்களுக்கும் பெற்றோர்களுக்கும் உண்டு என்பதை மறந்து விட வேண்டாம்.

கீழுள்ள திரட்டிகளில் ஓட்டளித்தும், சமூக தளங்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... நன்றி...!