சகத்தினை அழித்திடலாமா?

கோவில்கள், பேருந்து நிலையங்கள், சாலையோரங்கள் என இப்படியாக எங்கு காணினும் கையேந்தும் பிச்சைக்காரர்கள் நிறைந்த இந்த பாரத திருநாட்டில் (குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில்) வறுமை ஒழிக்கப்பட இன்னும் எத்தனை காலங்கள் ஆகும்? அனுமானமாக கூட யோசித்துப் பார்க்க முடியாத நிலையில் தானே இன்றிருக்கிறோம். வறுமையை ஒழிக்க வேண்டும் என்று 1951 ஆம் ஆண்டு தொடங்கிய முதல் ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தில் இலக்கு வைக்கப்பட்டு இன்று வரை தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

ஆண்டாண்டு காலமாகி அரசியல்வாதிகள் மாறியிருக்கிறார்கள் வறுமைக்கு குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் வறுமை ஒழிந்திருக்கிறது அரசியல்வாதிகளின் குடும்ப வறுமை மட்டும். நாட்டின் வறுமை ஒழிப்பு என்பது வெறும் திட்டங்களில் மட்டும் வாழ்ந்து விட்டது போகிறதா என்றும் வறுமை ஒழிப்பு வாசகங்கள் எல்லாம் வெறும் வெள்ளைத்தாள்களின் இடங்களை நிரப்பிக் கொண்டே கடந்திருக்கிறதா எனும் சந்தேகம் ஆட்கொள்கிறது நமக்கு.

பசிக்காக கையேந்தும் இயலாதவர்களைக் கண்டும் காணாமல் போக மனம் கூசுகிறது நமக்கு. இருந்தாலும் சில நேரம் அப்படி கடந்து போகவும் துணிந்திருக்கிறோம். விலங்கினங்கள் கூட பங்கிட்டு உண்ணுவதைப் பார்க்க முடிகிறது. ஆனால் ஆறறிவு படைத்த மனிதன் எல்லாம் எனக்கு மட்டும் தான் எனும் மனநிலையில் நடமாடித் திரிகிறோம். தனக்கு கீழே இருப்பவர்கள் அருவருப்பாக பார்ப்பவர்களாக தான் வசதி படைத்தவர்கள் பலர் இன்று இருக்கிறார்கள். கை தூக்கி விடுபவர்கள் வெகு சிலரே.

வறுமை ஒழிக்க வேண்டியது வெகு சிரமமான காரியம் என்றாலும் குறைந்த பட்சம் உணவளிக்கும் திட்டமாவது நாடு விடுதலையிலிருந்து இன்று வரை பிறந்திருக்க வேண்டாமா? இந்தியாவில் உணவு பாதுகாப்பு என்பது மிகவும் கேவலமான நிலையில் இருப்பதாக அண்மை செய்திகள் நமக்கு உரைக்கின்றன.

கிடங்குகளில் பராமரிக்கும் உணவுப் பண்டங்களில் 40 சதவிகிதம் வீணாகி பயனற்றுப் போகிறதாம். மீதி உள்ள 60 சதவிகிதப் பண்டங்கள் கூட அவசர சிகிச்சைப் பிரிவில் இருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்ட நோயாளியைப் போல தான் வெளி வருகிறதாம். இவைகள் களையப்பட வேண்டியது யார் பொறுப்பு?

உலகில் பணக்காரர்களில் பல பேர் வசிப்பது இந்தியா தான். மொத்த மக்கள் தொகையில் ஏறத்தால 22 சதவிகிதம் மக்கள் வறுமையில் வாடுவதும் இந்தியாவில் தான். இப்படி ஏற்றத்தாழ்வு ஏற்படுமானால் வளர்ச்சிப் பணிக்கு வித்திட்டும் திட்டங்களில் ஓட்டை இருப்பது உண்மை தானே.

வேடிக்கையான சொன்னால் இத்திட்டங்களில் ஓட்டையில்லை. ஓட்டையில் தான் இப்படிப்பட்ட திட்டங்கள் இருக்கின்றன. அரசின் திட்டங்களும் வங்கிக் கடன்களும் பணமுதலைகளுக்கு தானே உதவி புரிகின்றன. விவசாயிகளைத் தொலைத்து விட்டு விவசாயத்தில் இந்தியா தன்னிறைவு பெற வேண்டும் எனும் வெற்றுக் கூச்சல்கள் இன்னும் எதற்காக?

விளைநிலங்கள் விலை நிலங்களாகிப் போனதற்கு அரசின் தவறான கொள்கைகளும் ஆட்சியாளர்கள் அடித்த கொள்ளைகளும் தான் காரணம். கொள்ளை என்பது அவர்கள் சுருட்டிக் கொண்ட செல்வங்கள் மட்டும் அடங்குவதில்லை சாமானிய மக்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய பலன்கள் கைமாறி போனதும் மக்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய உணவுப்பண்டங்கள் முதலான வீணாகிப் போகும் வளங்களின் மதிப்புகளும் அதில் அடக்கம்.

இது போன்ற காட்சிகளை மாற்றக் கூடிய ஆளுமை மிக்க தலைவர்கள் இந்தியாவிற்கு தேவை. கிடைப்பார்களா என்பதும் கிடைத்தாலும் ஏழையின் வறுமை உணர்ந்து செயல்படுவார்களா என்பதும் மில்லியன் டாலர் கேள்விகள்.

தனி ஒரு மனிதனுக்கு உணவில்லை எனில் ஜகத்தினை அழித்திடுவோம்.. என்று பாரதி முழங்கி ஆண்டுகள் பல உருண்டோடி விட்டன. காட்சிகள் மற்றும் தொடர்கிறது. அப்படிப்பட்ட வறுமை பாரதியையும் விட்டு வைக்கவில்லை என்பது கொடுமை. இன்றும் தனி மனிதன் ஒருவன் பசிக்கிறது என்று கையேந்துகிறானே தனி மனிதனாக நாம் என்ன செய்ய? ஒருவர் இருவருக்கு உதவலாம். இப்படி பல பேர்கள் என்றால் ஆட்சியாளர்களிம் குறைபாடுகளும் உழைக்க மறுக்கும் சோம்பேறிகளைத் தான் நாம் குறை சொல்ல முடியும்.

இலவசங்களில் மூழ்கிப் போன மக்களும் உழைத்து உண்ண மறுக்கும் மக்களும் உள்ளவரை கேயேந்தும் பழக்கும் தொடரும். தனது வேலையைச் செய்ய கையேந்தும் அலுவலர்களுக்கும் தன் தேவையைப் பூர்த்தி செய்து கொள்ள அடுத்தவர்களிடம் கையேந்தும் உழைக்க மறுக்கும் சோம்பேறிகளுக்கும் பெரிதான வித்தியாசம் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது. உழைத்து வாழ வேண்டுமெனும் மனநிலை இப்படிப்பட்டவர்களுக்கு வந்தால் நாட்டு நிலைமை சொல்லிக் கொள்ளும்படி உயரும்.

கீழுள்ள திரட்டிகளில் ஓட்டளித்தும், சமூக தளங்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... நன்றி...!