பலிபீடங்களாகும் தமிழக பள்ளிகள்! மாணவச் சமுதாயச் சீரழிவுக்கு யார் காரணம்?

வலை உறவுகளுக்கு வணக்கம்

இப்போதெல்லாம் செய்தித்தாள்களைப் புரட்டினாலே வன்முறை, கொலை, கொள்ளை என இப்படியாய் செய்திகள். படிக்கும் நம்மையே ஒரு புரட்டு புரட்டிப் போடுகிறது. நாடு எங்கு சென்று கொண்டிருக்கிறது எனும் பயம் நம்மோடே பயணிக்கவும் தொடங்குவதை உணரலாம்.

சமீபகாலமாக பள்ளிக் கூடங்களில் அரங்கேறுகிற வன்மம் நாளை உலகின் மன்னர்களாக நம்பிக் கொண்டிருக்கும் இந்த மாணவச் சமுதாயத்தின் மீதான நம்பிக்கை தேய்பிறையாய் மெல்ல மறைகிறது என்று கூட சொல்லி விட முடியும்.

மாணவனால் பள்ளி ஆசிரியர் குத்திக் கொலை, கல்லூரி முதல்வர் கொலை, சக மாணவன் அடித்துக் கொலை, முன்னாள் மாணவனால் பள்ளி மாணவன் கொலையுண்டான், குடித்து விட்டு பள்ளியில் ரகளை செய்த மாணவர்கள் நீக்கமென இப்படியாய் நீளுகிறது பட்டியல்.

இப்படி பள்ளி மாணவர்கள் தரம் குறைந்து போனதற்கு ஆசிரியர் தான் பொறுப்பு என்று ஒற்றை வரி குற்றச்சாட்டில் இச்சமூகம் தப்பித்துக் கொள்வது சரியாகுமா? பேனா பிடிக்கும் கையில் ஒரு மாணவன் கத்தியைப் பிடிக்கும் மனநிலைக்கு எப்படி ஆளானான் என்பதைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டிய தருணமிது.

அக்காலங்களில் எல்லாம் பாட்டிகள் இரவு நேரங்களில் குழந்தைகளை வட்டமாக உட்கார வைத்து கதை சொல்லும் பழக்கமிருந்தது. அதில் பாட்டிகள் நீதி போதனை கதைகளையும், நல்ல பண்புகளை வளர்க்க உதவும் கதைகளையும் சொல்லித் தருவார்கள். ஆனால் இன்று குழந்தைக்கு பாடும் தாலாட்டுக் கூட ஆயத்தமாக ஒலிநாடாவில் ஒலிக்கிறது.

அவசர உலகில் இன்றைய பெற்றோர்கள் அலுவலகம் நோக்கி விரைவதில் காட்டும் முனைப்பில் சிறிதளவு கூட தன் குழந்தைகள் வளர்ப்பில் காட்டுவதில்லை. மழலை மாறாத பருவத்திலேயே (பிளே ஸ்கூல்)பள்ளிக் கூடங்களுக்கு அனுப்பி வைக்கப்படுகிறார்கள். அங்கே கம்பிகள் போடாத சிறைச்சாலையாக குழந்தைகளுக்கு வகுப்பறைகள் காட்சியாகின்றன.

ஆசிரியர் போடும் சத்தம் போடாதே எனும் சப்தத்தைக் கேட்டு சப்த நாடிகளையும் குழந்தைகள் அடக்கி மன இறுக்கம் அடைகின்றனர். குழந்தைகளின் அழகிய வண்ணமிகு சிறகுகள் இங்கேயே கிள்ளியெறியப்படுகின்றன. இளமையிலேயே குழந்தை பாதிக்கப்படுகிறான்

கொஞ்சம் வளர்ந்த பிள்ளைகளைப் பெற்றோர்கள் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பதில்லை. அவர்களுக்கென தனி அறை, நவீன வசதி கொண்ட அலைபேசி அவர்களுக்கு கொடுக்கப்படுகிறது. அலைபேசியில் விளையாடும் குழந்தை அதையே நண்பனாக ஏற்றுக்கொள்கிறான். பக்கத்து வீட்டு குழந்தையைப் பார்த்தால் கூட வேற்றுக்கிரக வாசியாக பார்க்கிறான். அவனுடன் இணைந்து விளையாட பெற்றோர்களே சம்மதிப்பதில்லை எனும் கொடுமையை என்னவென்று சொல்வது.

எந்த நேரமும் இயந்திரங்களுடன் பழகும் குழந்தை மன அழுத்தத்திற்கு ஆளாகிறான். பெற்றோர்களின் அன்புக்காக ஏங்கும் குழந்தைகள் வெகுவாக பாதிக்கப்படுகிறான் என்பதைப் பெற்றோர்கள் உணர வேண்டும்.

செல்போனின் அவன் விளையாடுவது (டபுள்யு.டபுள்யு.இ) சண்டையிடும் விளையாட்டாகத் தான் இருக்கிறது.வெறும் பொம்மைகளோடு சண்டையிட்டு சண்டையிட்டு அவன் புத்தியில் வன்மம் விளைந்து அடுத்தவர்கள் மீது அறுவடை செய்யப்படுகிறது. இப்பட்டியலில் இன்று ஆசிரியர்களும் அடக்கம் என்பது மிகவும் மோசமானது. இது தொடருமானால் இச்சமூகம் சந்திக்க வேண்டிய அவலங்கள் நிரம்ப இருக்கிறது என்று தான் சொல்லத் தோன்றுகிறது.

அதற்கடுத்து திரைப்படங்கள் வன்முறைக் காட்சிகளை மாணவனின் வீட்டிற்குள்ளேயே சென்று காட்டுகிறது. இப்போதெல்லாம் கதாநாயகர்களை விட வில்லன்களைத் தான் மாணவ பருவத்தினருக்கு ரொம்ப பிடிக்கிறது. கொள்ளையடிப்பது எப்படி என்பதை ஒரு முழுப்படமும் அவர்களுக்கு கற்றுக் கொடுக்கிறது என்றால் அதை விட வேறு என்ன சாட்சி வேண்டும்.

 கொலை எப்படி செய்ய வேண்டுமென்பதை குறுந்தகட்டில் பல மேனாட்டு படங்களைப் பார்த்துத் தான் ஆசிரியரைக் கொன்றேன் எனும் மாணவனின் வாக்குமூலத்திற்கு திரைப்பட இயக்குநர்கள் என்ன பதில் சொல்லப் போகிறார்கள்?.

தொலைக்காட்சி, செய்தித்தாள் என அனைத்திலும் கொலை, கொள்ளைகள் செய்திகளை அதிகமான பக்கங்களை நிரப்பிக் கொள்கின்றன. சமூகத்தில் நடக்கும் விசயங்களைத் தான் செய்திகளாகப் போடுகிறோம் என்று அவர்கள் வாதிட்டாலும் இதன் மூலம் இச்சமூகத்திற்கு எதனைக் கற்றுக் கொடுக்கப் போகிறார்கள் என்பது முக்கியம். எவ்வளவோ நேர்மறையான செய்திகளும் சத்தமில்லாமல் அல்லது மீடியாக்கள் கண்டு கொள்ளாமல் நடந்து கொண்டு தானே இருக்கிறது.

அப்படிப்பட்ட செய்திகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கலாமே? மாணவர்களின் அறிவை வளர்க்கும் விசயங்கள் அவர்களின் படைப்பாற்றலை வெளிக் கொணரும் வகையில் புது முயற்சிகள் என ஆக்கப்பூர்வமான நடவடிக்கைகளைத் தரும் செய்தித்தாள்கள் மிக குறைவு. மேற்சொன்னவைகள் தவிர்க்கப்பட வேண்டியது அவசியமாகிறது.

வகுப்பறையில் மாணவர்களுக்கு பாடம் போதிப்பதோடு நிறுத்தி விடாமல் ஒவ்வொரு இயலுக்கு பின்னால் இருக்கும் வாழ்க்கைத்திறன், மதிப்புக்கல்வி ஆகியவற்றிற்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து கற்பித்தால் மாணவ உள்ளங்களீல் நேர்மறை எண்ணங்களை எளிதில் விதைக்க முடியும். இப்பணியை மேற்கொள்வது ஆசிரியரின் கடமை என்பதையும் மறுக்கவில்லை.

ஆனாலும் இன்றைய சூழ்நிலையில் மாணவர்களின் தவறுகளைத் தட்டிக் கேட்கும் உரிமை அவர்களிடமிருந்து பறிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆசிரியர் என்பதன் பொருள் குற்றங்களைக் களைபவர் என்பது தானே. ஆனால் ஆசிரியர் இன்று குற்றங்களைக் கண்டு காணாமல் போக வேண்டும் என்று தானே ஆட்சியாளர்களும் கல்வியாளர்கள் விரும்புகிறார்கள்.

ஆசிரியர்களுக்கே பாதுகாப்பு இல்லாத தற்போதைய சூழ்நிலையில் தடம் தவறும் மாணவர்களைச் சரிசெய்யும் அதிகாரம் அவர்களுக்கு வழங்கப்படவில்லை. அவர்களைப் பல்பிடிங்கிய பாம்பாக மாற்றிய பின்னரும் இப்படி வன்முறைகள் நடப்பதற்கு ஆசிரியர்கள் தான் காரணம் என்பது எந்த வகையிலும் நியாயமாகாது. மாணவச் சமுதாயம் சீர்கெட்டு போகும் சூழ்நிலை உருவானதற்கு இச்சமூகத்தின் அங்கத்தினர் அனைவரும் பொறுப்பேற்க வேண்டுமே தவிர ஒரு சாரரை மட்டும் குற்றம் சொல்வதில் முறையில்லை.

ஒட்டு மொத்த சமூக அங்கத்தினரும் நாளைய மன்னர்கள் மட்டும் நீங்கள் அல்ல, இன்றைய இளவரசர்கள் நீங்கள் என்பதை மாணவர்களின் மனதில் விதைக்க வேண்டும். விரைவான மாற்றத்திற்கு ஆட்படுத்தினால் தான் தடம் மாறும் மாணவச் சமூகத்தைச் சரிபடுத்த முடியும். அதை விடுத்து ஆசிரியர்களை மட்டும் காரணமாக சுட்டிக்காட்டிக் கொண்டிருந்தால் இந்நிலை நீடிப்பதைத் தவிர்க்க முடியாது.

ஆக்கம்
அ.பாண்டியன்.

கீழுள்ள திரட்டிகளில் ஓட்டளித்தும், சமூக தளங்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்... நன்றி...!